begin maart - Het kan weer: voor verenigingen een praatje houden over MIKONDO! Met beelden van daarginds. Wat was ik gelukkig afgelopen maandagmiddag in De Wijk, waar ik was uitgenodigd om te vertellen over Mikondo! Op de tafels waren blauw-gele boeketjes bloemen gezet en brandden gele waxinelichtjes. Een stil teken waar onze gedachten steeds heen gaan. Oekraine en die arme slachtoffers van de oorlog daar.

We spraken daar dus volgens afspraak over Mikondo. We hadden samen het gevoel met iets heel waardevols bezig te zijn. - Ik hoop dat er in het vervolg een zegt-het-voort op gang komt, en wie weet meer hulp. Met de tasjes die op de MUASI MOSALA zijn genaaid maakte ik de blits aan het eind. Ze vlogen weg!

In het grote spektakel dat zich in ons Europa afspeelt sinds een paar weken, willen we bijna allemaal iets doen voor de mensen die getroffen zijn door het oorlogsgeweld en wat is het dan fijn dat er acties worden georganiseerd, en geld wordt opgehaald! Wat een goed gevoel geeft dat om iets positiefs te kunnen bewerken als troost voor de mensen die getroffen zijn.

We zien op TV allerlei hulp die de slachtoffers goed doet, maar die ook de helpers blij maakt.

Helpen, slachtoffers helpen, dat doen we al een hele reeks van jaren met ons project in Mikondo, voor de bewoners daar. Want in dat land Congo zuchten zij al zo lang onder de gevolgen van geopolitieke machtsstrijd. Maar er is wel verschil. Het is niet zo makkelijk om hier hulp voor te krijgen. Het is zo ver weg. En het is niet acuut. Mensen bij ons kunnen zich veel beter indenken hoe de mensen in Oekraine lijden, zo ineens, onverwacht. Bovendien: krant of TV staan er vol mee.

Wij, van Vrienden van Mikondo, voelen dat we alle zeilen moeten bijzetten, meer nog dan gewoonlijk, om aandacht te vragen voor onze partner in Mikondo, PROJETS MIKONDO. Hoe zij met veel succes hulp bieden voor kinderen en jongeren die getroffen worden door de schaarste en de armoede. We zouden zo graag veel mensen hier laten zien hoe een groot aantal dapperen in Mikondo met enorme inzet en grote vindingrijkheid strijd leveren tegen de wanhoop.

Internet is voor ons een goed middel. Dat kan nog veel beter ingezet worden, als we meer mankracht zouden hebben. Dit Blog is ook een goed middel, denken we. Tekst met leuke plaatjes .

"Je moet zien dat je iets op film kan tonen," hoor ik iemand zeggen. Ik brom inwendig: Makkelijker gezegd dan gedaan. De filmpjes die ik krijg via whatsapp zijn zonder commentaar niet te begrijpen, en zeker niet voor wie geen Frans of Lingala verstaat. Hoewel,.. De laatste die op de website is geplaatst, met de Prefect die ons toespreekt en Gelukkig Nieuwjaar wenst, is heel goed!

Maar dan, kijk eens aan, wat krijg ik nu binnen? Een stukje van Merdi's werk! Hij maakt al een aantal maanden opnames met het oog op een grote documentaire over PROJETS MIKONDO. Dat is een enorm karwei, want het gaat over al die onderdelen, ARAMBE, de school LA TULIPE, de naaischool MUASI MOSALA, enzovoort. Op gewone dagen en bij festiviteiten. Hij is een professional, huurt dan een goede camera voor een dag en volgens plan gaat hij dan een bepaald aspect van het bonte leven binnen PROJETS MIKONDO vastleggen. En dan is hij er nog niet, want het monteren en dan nog het geluid bewerken en eventueel gesproken tekst, dat komt dan daarna.

Als voorproefje mag ik dit stukje wel gebruiken, begrijp ik. Maar het is natuurlijk nog niet in definitieve vorm. Na zijn firmanaam zien we de titel: Voorbereidingen voor de 2e Groep gediplomeerde Naaisters - We horen iemand een tekst voordragen die veel mensen wel zullen herkennen. Het gaat over het begin van alles, de schepping. Toen die klaar was werd de mens in de Tuin van Eden geplaatst. De mens werd opgedragen de aarde te bewerken en te bewaren. De stem spreekt verder over werken, dat dus een heilige opdracht is. Door je werk zal God je zegenen.En dan zingt een koortje dezelfde boodschap: werk geeft je vrijheid en je zal gezegend zijn door je werk.

Goed gekozen, die tekst, passend bij de naam van de Naaischool: MUASI MOSALA, "meisjes die van werken houden" betekent dat. De naam is met zorg gekozen voor dit project. . Het is voor meisjes die geen werk hebben!

Aan het eind van dit fragment zien we Rhema die zich voorstelt met naam en functie. Zij geeft leiding aan MUASI MOSALA, de naaischool, maar we hebben dan al gezien hoe diverse volwassenen daarin een taak hebben, zoals de man die de machines technisch in perfecte staat houdt, en de jonge dames die het onderwijs verzorgen. Volgende Blog zal ik over de Dag van de Vrouw wat vertellen, beloof ik mezelf nu.

Nog even en dan is het 8 maart - Dat gaat wat worden!

Al wekenlang zie ik beelden van de voorbereidingen op 8 maart a.s. Die beelden komen bij mij binnen via whatsapp of die vind ik op de Facebookpagina's van Muasi Mosala en van Christian en Papy.
Foto's en filmpjes bij de vleet. Soms lastig te verstaan helaas voor wie geen Frans of Lingala gewend is.. Maar daarom ligt er voor mij deze mooie taak: meer mensen in die sfeer te laten delen. Want vaak zie je juist op de plaatjes iets wat niet eens in woorden uitgedrukt hoeft te worden. De toewijding, de concentratie, de samenwerking . zoals hier:

8 Maart. Dubbel bijzondere datum: 1) Afstuderen van de 2e lichting van de Opleiding Muasi Mosala van Oktober 2021! Met een "collation" (hapje en drankje) voor hen en alle genodigden. 2) Dag van de Vrouw - Journée de la Femme, in Congo een officiële feestdag om stil te staan bij de belangrijke rol van de vrouw in de samenleving. En wat hoort er dan bij? Een nieuwe outfit!

Ik herinner me dat een aantal jaren geleden, nog onder het vorige bewind, het ineens van hogerhand werd verboden om de Dag van de Vrouw op de gebruikelijke manier te vieren op school. Dat was gelukkig maar één keer een oprisping van een of andere potentaat. Alle andere keren is het zo'n gezellig hoogtepunt! En ja, ook met feestkleding! Maman Mado, de eerste kleuterleidster van Mikondo, zag indertijd kans met de weinige middelen die er waren toch een superleuke modeshow te organiseren. Voor de kleuters, maar de juffen deden ook mee. Op een echte catwalk. En er waren voordrachten van gedichten over de Vrouw, de Moeder, aan wie we hulde brengen om al wat ze doet om ons een goed leven te schenken. Zoals onze Epi Kaluba, bij leven de Promotor van La Tulipe het dichtte in zijn gedicht: NON! Inhoud: Nee, een enkele dag is natuurlijk niet genoeg om onze dankbaarheid te betuigen voor de vrouw die mijn moeder is, de vrouw die mijn zuster is, mijn dochter, mijn collega, ..

Waar hebben wij ons beeld van de Congolese vrouw eigenlijk vandaan? Wat weten we eigenlijk van haar? Je hoort en leest dat ze de last draagt van een gezin met veel kinderen en heel weinig geld. Achtergesteld wordt in de maatschappij. Een beetje zielig dus??? - Het beeld dat in onze media herhaald wordt, is dat ze slachtoffer is van vreselijke verkrachtingen. Maar dat is behoorlijk eenzijdig! Ik heb heel wat vrouwen leren kennen, bij hen thuis, of op hun werk of geëmigreerd naar Europa. En als ik nu één foto zou moeten uitzoeken, van "kijk, de Congolese vrouw!" zou ik nooit tevreden zijn. De Congolese vrouw bestaat immers niet?

Wat ik enorm bewonder in hen: onder de meest ellendige omstandigheden lijken ze allemaal ervoor te zorgen dat ze er pico bello uitzien. Fris en fruitig voor de dag komen.

Ik maak mee hoe het gaat in de Naaischool Muasi Mosala, hoe snel die jonge vrouwen vanuit een diep dal van hopeloosheid opkrabbelen, elkaar moed inspreken en opjutten om uit een afhankelijke positie te komen.

Foto: 18 januari 2022 - Deze tiener is vandaag voor het eerst gekomen. Ze ziet het leven bepaald niet vrolijk in. Is nog niet opgenomen in de kring van de andere meiden. Vraagt zich af: wat moet ik nou doen hier?

Luister! Kop op, meid. Zo zijn ze allemaal begonnen hier! Je hoeft niet te wachten tot een nieuwe sessie begint, maar je mag ook voor die tijd al beginnen, als je dat wilt. En je zal zien dat je binnen 2 dagen geen buitenbeentje meer bent!

Een paar dagen terug was er weer zo'n Open Dag geweest. In alle vrijmoedigheid werd door die en gene uitgelegd voor het front van al die buurtbewoners wat je leert en wat je leven nu verandert.

Open Dag 8 januari 2022 - en ja, goed gezien, in de hoek materiaal voor de opleiding schoonheidsverzorging (droogkap en wasbak)

Welnu, a.s. 8 maart studeert de 2e lichting af. Die 25 meiden gaan dan vol vertrouwen op eigen benen verder, zelfbewust, omdat ze nu niet meer hun hand hoeven op te houden om hun kindje (s) te kunnen voeden en kleden. Ze gaan zelf hun kost verdienen. Met een hooggewaardeerd beroep: kleding maken. Van die vrolijke Afrikaanse stoffen, in modellen zoals de klant die uitzoekt. -

Is daar dan wel vraag naar? Hoor ik sommige Nederlanders twijfelen. Goeie vraag! Die heb ik dan weer teruggekoppeld natuurlijk. En dan ontdek ik iets wat ik me nooit heb gerealiseerd: daar zijn geen kledingwinkels zoals bij ons in Europa! Ja, nou je het zegt.! Maar, waar koopt men dan kleding? Ja, op de markt, natuurlijk. Maar eigenlijk is het voor het goeie goed gebruikelijk om naar een atelier te gaan, liefst met de stof van je keuze en daar een bestelling te doen. En broeken dan en T-shirts dan? Ja, die kan je goed vinden, import, maar binnen de kortste keren loop je in de vellen, zo slecht is de kwaliteit, wordt me gezegd. Dat komt door de slechte stoffen. De Afrikaanse katoentjes zijn veel steviger en kunnen heel wat wasbeurten doorstaan. Hoewel .. In dat klimaat slijt alles wat bloot staat aan de zon in recordtempo, dus je kan echt niet heel lang doen met een kledingstuk. En het is een zeer gewaardeerd cadeau: een pagne krijgen. Dat is een stuk stof om er een jurk of een pak van te laten maken.

Zodoende is het beroep van naaister niet alleen heel creatief, maar ook heel nuttig.

8 maart dus, de grote dag! En om het niet te vergeten: dit spandoek hangt op de buitenmuur van La Tulipe, zodat iedere voorbijganger het weet: 8 maart, afstuderen van de 2e lichting, die van oktober 2021 en inschrijving voor de nieuwe, die loopt tot augustus, is al open.

P.S. En wij dan?, zeiden de meisjes van de Middelbare school van La Tulipe. Mogen wij dan niet komen? En meedoen met de show voor de jury? Tja, waarom ook niet. Vooruit maar, hier heb je allemaal een mooie lap stof en ga je gang, leef je maar uit en laat zien wat je kan! Snel een beetje, want de grote dag is al over 2 weken!

Nou vooruit, jullie ook!

Doneren kan hier

Van Februari 2022 tot Kerst 2021 terugkijken?

Nu nog over Kerst in Mikondo iets vertellen? Alsof er intussen niets is gebeurd dat het vermelden waard is! Nou, dat is zeker niet zo. Integendeel!
Dan kan ik maar beter beginnen bij nu, begin februari, en een andere keer nog eens achteruitlopen tot aan de bijzondere dagen eind december.

Pauze met de Kleuterklas van La Tulipe op de excursie van 5 februari 2022

Nu, begin februari 2022 deel ik zo graag een paar aandoenlijke plaatjes van de kleuters van LA TULIPE. Er was een excursie gepland, en de foto's kwamen even over 11 uur op zaterdag bij me binnen per Whatsapp. Dat was een hele opluchting! De vorige dagen immers hoorden we op het Congolese nieuws weer eens van rampzalige regenstormen in Kinshasa.. Als het regent gaat het ook zo tekeer! Je bent je leven niet zeker. Dan is er meteen overstroming en kan je nergens een droge plek vinden. Je staat dan voor je het weet met je voeten in het water en als er dan kapotte elektrische kabels in belanden, wat vaak het geval is .. Dat was nog op 2 februari ook het geval in de wijk Matadi-Kabala in het Westen van Kinshasa. Daar vielen op een markt bij onweer in een klap 26 dodelijke slachtoffers: vrouwen en hun kinderen bij de stalletjes waar ze hun waren aan de man probeerden te brengen.

In de straten van Kinshasa bij regen

Dus puur geluk dat het deze zaterdag 5 februari 2022 mooi rustig weer was en het evenement EXCURSIE van de kleuters van LA TULIPE niet hoefde te worden uitgesteld.

De foto heeft een vlek, maar ik vind het een aandoenlijk plaatje. De kleintjes (in hun mooie schooluniformen met de TULP erop) voor de ingehuurde bus, diep onder de indruk, want een bus, dat zie je niet vaak in Mikondo! Ze hebben een hele reis al gemaakt, van school naar het centrum van Kinshasa! Daar moet je normaal wel bijna een uur voor uittrekken. Op zaterdag is het gelukkig rustig met verkeer en is er vlotte doorstroming meestal.

Plein voor LA GARE CENTRALE

Hier lopen ze op een mooi geplaveid plein, ook iets wat heel anders is dan hun dagelijkse omgeving, waar taxibusjes en motorfietsen voorbij de poort van LA TULIPE voortrazen zonder acht te slaan op overstekende schoolkinderen, ook al doen de ouders en de "sentinelle" (bewaker) 2x per dag alle moeite om een veilige oversteek met hen te maken. Ik moet inwendig een beetje lachen om dit hoogtepunt van het programma. Hetzelfde plein waar ik ook een afspraakje had afgelopen oktober met een jongeman! Het plein voor La GARE CENTRALE en Hotel Beatrice.

Mijn afspraakje

Wat is daar nu aan, zou je denken. Maar voor kinderen toch wel, want er staan wat attracties, eenvoudig weliswaar, maar toch aardig genoeg om er een foto van te nemen voor later, als bewijs dat je uit geweest bent. Want vlak dat niet uit, de attracties in de miljoenenstad Kinshasa kan je tellen op de vingers van een hand.

En waarheen ga je nog meer met een schoolreisjes? Natuurlijk, naar de DIERENTUIN! Die ziet er daar nog uit zoals jaren geleden bij ons, met erbarmelijke dieren in hokken. Maar daar weten zij nog niet van, integendeel. Papy vertelt me later op de dag dat de juf en de dierenoppassers uitgebreid lesgaven over het belang van goede dierverzorging. Tja, wat een verschil nou weer, realiseer ik me dan. Onze kleuters van La Tulipe hebben thuis niet van jongs af aan een hond of een kat die voer en verzorging moet krijgen. Soms heb ik wel eens afgunstige gedachten als ik zie hoeveel er betaald wordt aan hondenvoer bij de kassa in onze supermarkt om de hoek.en in een flits denk ik dan aan de gezinnen in Mikondo waar maar 1x per dag iets te eten is voor de kinderen.
En kijk nu toch! Videootjes krijg ik ook. Daar zien deze Afrikaanse kindjes voor het eerst van hun leven een aap, en nog een, die er weer anders uitziet! En als je durft, mag je zelfs op het paard zitten!

We kunnen ons moeilijk indenken met welke indrukken ze terug naar hun bekende omgeving zijn gegaan, na de picknick op het gras. Op een uurtje rijden van hun gewone milieu hebben ze in een andere wereld gelopen en gereden .. En dat is van onschatbare waarde juist voor kinderen die in een achtergestelde situatie moeten leven. Het is trouwens een verplicht onderdeel van het leerprogramma: een of meer excursies per jaar voor alle klassen. Het kost een lieve duit, maar het is zeker de moeite waard. Dankzij bijdragen van u, beste lezer(es) en andere sympathisanten is het een bijzonder waardevolle ervaring geweest. En voor het donker viel is iedereen goed thuisgekomen, hoorde ik ook per Whatsapp.

Weer thuis ...

School en Feestdagen - hier en daar - 9 december 2021

Vanmorgen om tien voor tien werd ik opgebeld vanuit de school LA TULIPE. Op de video zag ik hoe de nieuwe verplaatsbare schoolborden werden afgewerkt door een paar jongens van Arambe. Toen zwenkte het beeld weg van de Entree van het complex naar de binnenplaats. Oh, het is pauze! Honderden kinderen juichen en roepen: Madame Mieke! Ze zwaaien en werpen me kusjes toe door de lucht. De directeur kan niet achterblijven en zwaait ook naar me. - Dank je wel Papy! Wat een leuk idee van je om ons zo te verbinden! En dank je wel dat je er ook nog een paar op foto hebt gestuurd.

Nog even en de Kerstvakantie breekt aan. 25 december t/m 9 januari bij ons.

In Congo is Kerst geen feest voor de commercie. Geen cadeautjesfeest. Wel een feestmaal en dat is om je echt helemaal vol te eten. De volgende dag wacht het werk weer.

We zorgen tot nu toe elk jaar met een Kerstgift ervoor dat de werkers in het project in Mikondo een kerstpakket krijgen. Wat daar dan in moet zitten wordt eerst overlegd. Voedsel is beter dan een bedrag in het handje. Dus dat zal dit jaar dan wel weer worden: kip, rijst, goede kwaliteit spijsolie. Genoeg voor een heel gezin. En hopelijk is het weer zo'n succes als vorig jaar, toen ook al de honger had toegeslagen in de gezinnen van onze mensen.

Ik kreeg afgelopen jaren wel heel veel hartelijke wensen via Whatsapp of Messenger, maar ik ben nooit met Kerst daar geweest. Dus ik kijk maar eens wat ik op internet kan vinden over festiviteiten. Dit:

"In de kerk is een lang programma dat begint op Kerstavond. Het verhaal van de geboorte van Christus wordt dan gespeeld, met vaak veel humor, maar men begint al bij de schepping, dus dat duurt nog wel voor we aan de herders komen in de velden van Bethlehem. Er wordt naar gestreefd om daar aan te komen om twaalf uur 's nachts."

Dat zal dan de katholieke kerk zijn. De protestanten en de Eglises du Réveil zie ik dat niet doen. En verder zijn er natuurlijk heel wat mensen die of in de bars of gewoon thuis die bijzondere nacht doorbrengen.

In het stadscentrum van Kinshasa zijn nog mooiere versieringen aangebracht dan vorig jaar. Leuk voor de mensen die geen last hebben van de sociaal-economische crisis. Die kunnen hun kinderen en gasten in de auto proppen en foto's gaan nemen bij de feestversiering. - De gouverneur pleit ervoor de avondklok wegens Covid voor een keertje te verlengen tot 1 uur in de nacht (in plaats van 23 uur, zoals nu regel is).

Foto door Stadhuis Kinshasa, in Radio OKAPI 27 november 2021

Het zijn werelden van verschil. Tussen welvarende mensen en mensen die met veel moeite erin slagen te overleven. Ze komen nauwelijks met elkaar in contact. Dat is hier zo, en dat is in Kinshasa net zo. Ik hoor het wel eens in gesprekken met Papy of Billy. Ik heb het zelf gemerkt: De taxichauffeur die ons vanaf mijn hotel naar Mikondo moest brengen, wist ook niet waar dat is, Mikondo. Nota bene: de laatste wijk waar je langs komt op weg naar het Internationale vliegveld. Ik weet wel hoe dat komt: de slechte reputatie! Achterstandswijk! Armoede. Eng. Stigma.

De burgemeester van de gemeente Kimbanseke die ik min of meer toevallig in zijn werkkamer aantrof, had nog nooit van Projets Mikondo gehoord, of van de school LA TULIPE, met 1200 leerlingen die nergens anders toegang tot onderwijs krijgen. "Kom maar vrijdag hebben we feest voor de meiden van de naaischool die hun Certificaat krijgen", zei ik wervend. "Het is hier om de hoek, Rue Ndjoko, vooraan". Al die jaren dat wij ons inzetten vanuit Nederland voor investering in echt gratis onderwijs daar, zijn duizenden families effectief geholpen. een geweldig succes!

Er is nog een werkelijkheid die wij in het Westen niet zo gauw opmerken: dat de epidemie van Covid-19 lang niet zoveel mensen ziek maakt, maar minstens zo desastreus is als in onze streken. Over Covid-19 in de DRCongo zijn de laatste cijfers zo:

Op 4 december 2021 stond de teller op 58.973 bevestigde gevallen in het hele land. Daarvan in Kinshasa alleen 34.311 mensen met Corona. En 2 waarschijnlijk. Daarvan zijn er 1.107 overleden, en 55.875 genezen.

Rara, hoe kan dat, denkt menigeen. Doordat de helft van de bevolking jong is? Doordat de mensen veel malaria hebben doorgemaakt?

We hebben er niet zo'n erg in dat de gevolgen van de epidemie voor hen zijn dat het nog moeilijker lukt om goed voor je kinderen te zorgen. Zodat die tenminste een keer per dag iets in hun maagjes krijgen. Dat is de manier waarop Covid-19 hun leven bedreigt; met die prijsstijgingen en andere beperkingen.

En ik zie dat ook Unicef deze week heel wat oproepen doet. De honger treft nog meer mensen ooit. Door de verzwakte conditie ben je nog vatbaarder dan ooit voor ziektes. En voor DRCongo worden deze week genoemd de cholera, malaria, mazelen, rodehond, zelfs de pest. Griezelig om te lezen voor ons.

Ik merk dat de mensen om me heen die me naar Congo vragen zich al heel gauw beschaamd voelen, als ik er iets van vertel. Beschaamd om de vernauwde blik waarmee onze media het nieuws brengen van onze problemen hier. En het contrast met de erbarmelijke situatie daarginds.

Maar we hoeven niet werkeloos toe te zien. Ik ben steeds zo blij dat we in Mikondo zo het verschil kunnen maken ten goede en ook daardoor de mensen een hart onder de riem kunnen steken. Zij zijn in ons hart.

MIKONDO - zo ver weg en toch ... 26 november 2021

Meesters en leerlingen van LA TULIPE - oktober 2021

In het nieuws vandaag bij ons in Nederland: strenge maatregel voor reizigers uit de landen van Zuidelijk Afrika: vluchten daarvandaan mogen niet meer landen in Nederland. En wie vandaag nog in de lucht zat, moet in quarantaine.

Wat ben ik blij dat mijn werkbezoek aan Mikondo zonder reisproblemen verliep! Nu een maand geleden kwam ik thuis daarvandaan. En nog beleef ik als het ware weer al die ontmoetingen die zo intens waren. Zodra ik weer een blik sla in de foto's en videootjes van Mikondo .. vergeet ik bijna waar ik nu ben.

"Hoe het daarginds was met Corona?", vroeg bijna iedereen meteen aan me. Ach ja, ik kan dat wel plaatsen. Het is hier nu al een tijd zo'n hot item.. Nogal wiedes dat mensen dan denken: zou het daarginds misschien nog erger zijn? We hoorden immers dat het met de vaccinaties daar nog lang niet in orde is.
"Zijn ze daar in Kinshasa nu gevaccineerd?" Ik voel angst hier. Over Corona en de maatregelen en de verspreiding en de meningsverschillen die ontaarden in hevige botsingen. En dan krijg ik dus die vraag, om eens uit leggen wat daarginds met Corona aan de hand is.
Het valt me zwaar. Veel mensen daar worden ook dag in dag uit geconfronteerd met dreiging en dood, maar .. toch anders dan hier. Moeilijk uit te leggen!
"Hoe was het daar?" en dan begin ik te vertellen!

Feestend in La Tulipe

We hebben uitbundig gefeest! Daar was alle reden voor!
Om te vieren dat de eerste lichting van de Naaischool MUASI MOSALA het door de overheid erkende Certificaat haalde.
En dat er nog veel meer zullen volgen binnen enkele maanden.
En dat de school LA TULIPE weer de lessen heeft kunnen hervatten. En dat er weer leraren en leraressen voor dit schooljaar konden worden voorgesteld. En dat de school de ouders ondersteunde dit jaar door voor de schoolkleding te zorgen.
En dat de cursisten van de Naaischool dag en nacht hebben gezwoegd om die bloesjes en rokjes en broekjes en schortjes op tijd klaar te krijgen. Met het logo erop.
En dat Maman Mieke (ik dus) helemaal uit Europa op bezoek was speciaal voor Projets Mikondo. Uit vriendschap en namens heel veel andere mensen.
En dat het ook leuk was om de Promoteur Papy Kabangu Kaluba in het zonnetje te zetten die de drijvende kracht is achter dit alles. Net als zijn voorganger Epiphane Kaluba, die ons meetrok in dit visioen en in onze gedachten blijft.

Spandoek(en) onder de plaquette van Epiphane Kaluba, oktober 2021

Feest en rouw, wanhoop en moed, arm en rijk, ze wisselen elkaar steeds af in het leven van alledag in de school en de werkplaatsen van Projets Mikondo en ik heb er iets van mee beleefd. Het was geen vakantiereisje, maar ik heb intens genoten omdat grenzen wegvielen en we elkaar zo na kwamen. Maar ook binnen Projets Mikondo is de nawerking te voelen, hoor ik.

Waarom MIKONDO?
Tussen de leerlingen voelde ik me in mijn element en ik vertelde een keer dat ik vroeger ook voor de klas stond. En dat ik het nog steeds zo leuk vind om te studeren. "En dankzij flink studeren heb ik die Franse taal geleerd en kan ik nu met jullie spreken! " Ik bedoelde natuurlijk: Dus, kinders, doe ook vooral je best en blijf altijd studeren!
Het leukste vond ik nog wel dat het lukte om ze zover te krijgen dat ze me vragen stelden, want kinderen op school zijn daar in Mikondo nogal timide (tot ze mogen joelen en dansen met meester George natuurlijk).

Een jongen vroeg ernstig: "Waarom helpt u ons in Mikondo?"
Toen was ik even sprakeloos!

Meester George

Terug uit MIKONDO - - 8 november 2021

Mieke tussen medewerkers en leerlingen in La Tulipe

"Fijn dat je weer gezond en wel terug bent, Mieke. En dan lezen we binnenkort wel meer, op een blog van je." Dat was de tweede al die er vanuit gaat dat ik zal bloggen nu ik terug ben van Mikondo. De eerste zei: hé, ik had gedacht dat je tijdens je verblijf in Mikondo wel elke dag iets op een blog zou hebben gezet.. Nou, nee, wel op Facebook, is mijn zwak verweer.

Ik begrijp dat ik er niet onderuit kan. En het is een mooie gelegenheid om iets op te pakken wat ik al een tijd heb laten liggen. Wie googelt vindt 2 blogs van me, best aardig, maar na 2013 geen nieuwe artikelen erop. Dus. daar gaan we dan.

Op de valreep belandde ik die laatste zondag met Papy, Christian en Taty op het piepkleine terrasje dat tegen het stationsgebouw geplakt zit van het Internationale Vliegveld Ndjili. Nog een half uur en ik ga afscheid nemen. Er wordt bier en cola besteld en dan gaat de zwarte koffer open. Papy toont het ene na het andere naaiwerk.

Hoe zal ik de ontroering kunnen beschrijven die we delen bij het zien van de kleurige en keurig afgewerkte schorten, kussenslopen, broodtasjes en japonnen.. Om dat te begrijpen moet iemand wel iets meer weten van het werk van Projets Mikondo, de club die mij ontving en een kijkje gunde in hun betekenis voor deze wijk van Kinshasa. Ik heb het gezien en gehoord!

Twaalf dagen ben ik meegetroond naar leerlingen, onderwijzers, leraren, ouders, andere bewoners die dichtbij de school LA TULIPE wonen of juist een heel eind weg. Ik heb jonge mensen aan het werk gezien die hun steentje bijdragen aan de ontwikkeling van de jeugd en met hen gesproken.

Ik was erbij toen honderden samengestroomde mensen luisterden naar jonge vrouwen, naar een moeder, naar een eindexamenleerlinge die net was geslaagd. Ik maakte het mee hoe de een na de ander de microfoon pakte en vertelde in ronde woorden hoe het leven hopeloos leek, maar hoe het op de rails kwam dankzij Projets Mikondo. De een door hulp bij het instromen in het onderwijs, de ander doordat ze de moed had gevat om in te gaan op de uitnodiging een vak te leren. Te geloven dat het kan, al klinkt het ongelooflijk: gratis vakopleiding!
bij de video: Uitpakken van kadootjes van de naaischool voor Nederlandse vrienden, 24 oktober 2021.

Dat was bij de grote manifestatie van de tweede vrijdag dat ik er was. Er was reden genoeg voor een feest en dat werd het ook: een feest! Bruisend en een toonbeeld van verbondenheid waar ik ook deel van was, en in mij al die mensen die in Nederland zorgen dat we de middelen krijgen om al dat goede werk ook te bekostigen. Het zal in de volgende blogs ongetwijfeld nog vaak gaan over dat werkbezoek en wat ik er heb gezien, gehoord, geleerd. Beetje bij beetje kunnen de lezers dan hopelijk dat heerlijke gevoel van verbondenheid en positiviteit gaan delen wat de kracht is van onze vriendschap. We heten niet voor niets Vrienden van Mikondo. Vrienden zijn er voor elkaar, in lief en leed. We gaan nu eerst weer eens verder aan onze kant met fondsenwerven. Onze kas is leeg en er zijn urgente posten voor leermiddelen, het schoolgebouw, en voor tienermoeders en andere kwetsbare vrouwen. Het is voor de allerarmsten en dus gratis, maar kost wel geld, dus dat is ons pakkie an dan.

NAARBOVEN

Blog van Mieke van begin maart 2022 tot heden